Elma Dersem Çık

Elma dersem çık” dediklerinde ortaya çıkan çocukluğumuz kalmadı artık. Ne değişti o günden bugüne? Kim inandırdı her birimizi bu ölüme? Kim korkuttu yarınlardan bizi? Kim sakla diyor çocukluk neşemizi, eğlencemizi, özgürlüğümüzü, birliğimizi, beraberliğimizi? Kim? Kim öğretti yaş alırken çocukluğu vermeyi? Ne çabuk affeder, kabul eder, devam ederdik…
Sana söylüyorum.                                                                                                                                 
Korkma artık!
İçinde bir yerlerde o çocuk. O canlı, neşeli, iyi çocuk. O masum, gizleniyor acılarının arkasında. Hadi bir iyilik yap kendine. At üstündeki anıları teker teker. Gizlenmiş küçük “sen”ler var her yerde. Bir davet bekliyor hepsi. Hani yıllar öncesindeki gibi. Sonsuz güvendiğin bir ses geliyor canlı canlı ruhuna. Tekrar neşelen, umutlan, sev, güçlü ol, değerli ol diye. “Elma dersem çık!” diyor. Hadi, hayat seni bekliyor. Çık ortaya, dimdik dur.                                                                                                                
Her şeye rağmen, şu ana kadar ne yaşamış olursan ol; elma dersem çıkar mısın?