İffet-i Kalp

Ağlıyorum…
Her anıma bir gözyaşı damlıyor.
Biliyorum, kelimeydi o.
Varlığı yokluğun ellerinden kurtaran kelamdı.
En güzel kudretin kelimesiydi o. Üfledi, âmâ gözler açıldı; dermansız dertler iyileşti; ölüler dirildi.
Kelimemdi o benim. Biricik kelimesiydi annesi Meryem’in.
Vakit akşam… İsa’mın müjdesi kulaklarımda:
“Ben gidiyorum, o gelsin!
Faraklit gelsin
Ahyet gelsin!”