Bakara Sûresi 62 ve Mâide Sûresi 69. Âyeti kerîmelerinden yola çıkan bozuk fikirli bazı İlâhiyatçılar; “Âhir zaman peygamberine inanma” ve “Kendi dinlerinden berî olarak İslâm’a girme” şartlarını yerine getirmeden, sadece bu âyetlerde zikredilen “Allâh’a ve âhirete iman”, bir de “Sâlih amel” şartlarını îfâ eden Yahudî ve Hristiyanların da cennete girebileceğini söyleyerek, kendilerini dinden çıkarmış ve “Cennete girmenin olmazsa olmaz şartı olan ‘İslâm’ı kabullenme’ zorunluluğu”nu toplum nezdinde zaafa uğratmaya yönelik büyük bir ihanette bulunmuşlardır. Zira Kur’ân âyetleri arasında hiçbir çelişki söz konusu olmayıp, hepsi de birbirini tasdik ve tefsir eder mâhiyettedir. Nitekim Bakara Sûresi 285 ve Nisâ Sûresi 136. Âyet-i kerîmelerinde kurtuluşa ermek için: “Meleklere, Kitaplara ve Peygamberlere îman”dan ibaret üç şart daha ilave edilmiştir. Beyyine Sûresi’nin 6. Âyet-i kerîmesi ise: “Kâfir olan Ehl-i Kitab’ın da kitapsız müşrikler gibi cehennemde ebedî kalacağı”nı beyan etmektedir.
“Muhammed’in canı, (kudret) elinde olan Zât’a yemin olsun ki; bu ümmetten Yahudi veya Hristiyan herhangi bir kimse beni duyar da, sonra benimle gönderilen dine inanmadan ölürse, mutlaka cehennem ashâbından olur!” (Müslim, İman:70, no:153) hadîs-i şerifi de, bu kâfirlikten, sadece “Allâh’ı ve âhireti inkâr” kastedilmeyip, bununla birlikte “Rasûlüllah (Sallâllâhu Aleyhi ve Sellem)in dinine uymama”nın da imansızlık sayıldığını açıklamaktadır. Dolayısıyla bazı âyet-i kerîmelerde cennete gireceği bildirilen; Yahudi, Hristiyan ve Sâbie fırkaları; Mûsâ, Îsâ, Nûh ve İbrâhim (Aleyhimüsselâm)ın tahrif edilmemiş şerî’atlerine, geçerli oldukları dönemlerde tâbi olanlardır. Rasûlüllah (Sallâllâhu Aleyhi ve Sellem)i ve Kur’ân-ı Kerîm’i inkâr edenler veya Rasûlüllah (Sallâllâhu Aleyhi ve Sellem)den ve İslâm’dan övgüyle bahsettikleri halde, kendi dinlerinden uzaklaşarak İslâm’a girmeyen günümüz kâfirleri ise bu mevzuya dâhil değildirler. (Mahmut Ustaosmanoğlu, Kur’ân-ı Mecîd ve Tefsirli Meâl-i Âlîsi, Bakara Sûresi:62)
